ละครทีวีในอดีตเรื่อง เกล็ดมรกต ขับร้องโดยคุณ ประภาศรี ศรีคําภา คำร้อง ทำนองโดยคุณ มนัส ปิติสานต์ ออกฉายทางช่อง 7 หลังข่าวสองทุ่มพระราชสำนักเมื่อ พ.ศ. 2518 ในยุคทีวีขาวดำตามต่างจังหวัด แต่ในเมืองกรุงฯจะเป็นสีหรือขาวดำหรือไม่นั้น ผมไม่ทราบครับ
ผมเป็นนักนิยมไพรมานานตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อหนุ่ม ผมเคยสอบถามเพื่อนนักเดินป่าทั้งหลายและพรานอาชีพหลายท่านว่า กลัวอะไรที่สุดเมื่ออยู่หรือขณะเดินป่า คำตอบที่ผมได้รับส่วนมากคือ"งูพิษครับโดยเฉพาะงูจงอาง"
สำหรับผมนั้นสิ่งที่ผมเกรงและขยาดที่สุดยามเที่ยวป่าไม่ใช่เสือหรืองูจงอาง โดยเฉพาะเสือโคร่งนั้น...ผมขอพูดอย่างไม่อายว่า ผมเที่ยวป่าเมืองไทยและรัฐกระเหรี่ยงแดนพม่าเกือบสามสิบปี ผมไม่เคยพบเสือโคร่งเลยสักตัว แต่เจ้าสิ่งที่ผมทั้งเกรงและหวาดระแวงที่สุดคือช้างป่าครับ โดยเฉพาะช้างแม่ลูกอ่อน ในชีวิตผมเกือบแบนเป็นกล้วยปิ้งอยู่สองสามครั้ง ครั้งแรกๆที่ผมจำได้น่าจะเป็นป่าในรัฐกะเหรี่ยงแดนพม่า เมื่อยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา เมื่อครั้งผมและทีมสำรวจเฉพาะกิจ กำลังเที่ยวเสาะหาเหล็กไหลกัน ครั้งต่อมาในช่วงเวลาไม่ห่างกันนักที่ป่ารอยต่อระหว่างเมืองแปดริ้วกับเมืองจันทร์ ครั้งนั้นไม่ใช่เรื่องหาเหล็กไหล แต่เป็นการเดินหากล้วยไม้ป่าและการพักผ่อนหาที่กินเหล้ากัน เพื่อนในกลุ่มคนหนี่งปีนต้นไม้เพื่อเก็บกล้วยไม้ชนิดหนึ่ง ส่วนผมและสมาชิกคนอื่นยืนแหงนคอมองอยู่ด้านล่าง ขณะนั้นเองเพื่อนบนต้นไม้ส่งสัญญาณด้วยท่าทางประหลาด ผมกำลังขยับปากจะถาม เพื่อนก็ทำท่าว่าอย่าพูด พวกเราเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปกติอะไรสักอย่างขึ้นแล้ว ทัศนวิสัยของป่ารอบๆตัวก็มองสิ่งใดไม่เห็นสักอย่าง นอกจากต้นไม้แล้วก็ต้นไม้ ขณะพวกเราที่อยู่ด้านล่างกำลังเดินกลับทางเก่านั่นเอง ไม้ไร่ด้านหนี่งก็ถูกแหวกด้วยช้างป่าตัวมหึมา ในระยะห่างระหว่างคนกับช้างไม่เกินห้าสิบเมตร ลูกช้างตัวเท่าตุ่มนํ้าโผล่มาจากป่าอีกด้านหนึ่ง มันหยุดชะงักเมื่อเห็นพวกเรา แล้วส่งเสียงร้องพร้อมแกว่งงวงน้อยๆไปมา ด้วยท่าทางคล้ายอยากเล่นกับพวกเรา ขณะนั้นเสียงป่าถูกแหวกก็พุ่งตรงมาทางพวกเรา พร้อมกับเสียงดัง"ตุ้บ" ซึ่งเป็นเสียงของเพื่อนที่หล่นลงมาจากต้นไม้ด้วยความกลัวแม่ช้าง พวกเราต่างโกยแน็บออกจากป่าจุดนั้นทันที เมื่อออกมาตั้งหลักกันได้และสำรวจตัวเองแล้ว ปรากฎว่าแต่ละคนต่างได้แผลจากการถูกกิ่งไม้ตีเอาบ้าง บางคนล้มลุกคลุกคลานหน้าทิ่มดินได้แผลเหวอะหวะ บ้างเสื้อผ้าขาดรุ่งริ้งเพราะหนามคมเกี่ยวเอา
ช้างป่าแม่ลูกอ่อนน่ากลัวกว่าเสือ เพราะในปัจจุบันเสือเป็นสัตว์ป่าหาพบยากมาก วิสัยหวงลูกเป็นเรื่องปกติของสัตว์ทั่วไป แต่ช้างป่าได้เปรียบด้านกายภาพและความคล่องตัวในการจู่โจม บวกกับช้างเป็นสัตว์ทีฉลาด กลวิธีทำลายล้างอริจึงเหนือกว่าสัตว์อื่น ป่ารอยต่อของเมืองจันทร์กับเมืองแปดริ้วเป็นดงช้างที่สามารถพบเห็นได้ไม่ยากนัก และผมก็ใช้ป่านี้แหละสำหรับเสพสุขกับธรรมชาติ ในยามเดินป่าหากผมพบมูลช้างที่สดใหม่ ผมต้องระมัดระวังมากกว่าปกติทีเดียว เหตุและผลที่ผมอ้างมาทั้งหมดนี้ จึงเป็นคำตอบว่าทำไมผมจึงเกรงใจช้างมากกว่าสัตว์อื่นครับ
ร่ายยาวเรื่องช้างแต่หัวข้อเรื่องงู งั๊นมาเข้าประเด็นกันเลยครับ พรานและนักเดินป่าส่วนมากกลัวงูโดยเฉพาะงูจงอาง ผมเดินป่ามาก็นานพอควรแต่ส่วนมากผมพบแต่งูเหลือมกับงูหลาม ส่วนงูจงอางผมไม่ค่อยพบเห็นมากนัก ที่เคยพบเห็นตัวก็ไม่ใหญ่โตมากนัก อาจเป็นเพราะว่าผมชอบเดินป่า( สูง ) ที่สูงกว่าระดับนํ้าทะเลตั้งแต่300-400เมตรขึ้นไปป่าสวยดีครับ โดยเฉพาะป่าในภาคเหนือของไทย ผมชอบต้นสนตระกูลสามใบในแถบภาคเหนือมาก นี่เป็นรสนิยมส่วนตัวครับ อีกอย่างที่ผมไม่ค่อยพบเจองูจงอางก็เพราะ ผมพยายามหลบเลี่ยงที่จะเดินในป่าไผ่ โดยเฉพาะในช่วงก่อนและระหว่างฤดูมรสุม เพราะช่วงฤดูนี้เป็นช่วงฤดูผสมพันธุ์และทำรังวางไข่ของงูจงอาง ใบไผ่คือวัสตุสำหรับสร้างรังของพวกมัน แต่งูใหญ่ที่ผมพบเจอนั้นผมไปเจอที่ป่ากะเหรี่ยงแดนพม่าโน่น เมื่อครั้งผมและเพื่อนๆ( รุ่นคุณน้าคุณอา ) ออกสำรวจหาเหล็กไหลกัน ในถํ้าเล็กๆที่แทบต้องมุดเข้าไปทีเดียว ก้าวแรกที่ผมเข้าไปกลิ่นอับๆของซากสัตว์ฉุนกึกจนต้องชะงัก สายตาสอดส่ายไปพบกับเจ้าของถํ้าโดยไม่ตั้งใจ จงอางตัวใหญ่มากขดตัวเป็นสง่าและค่อยๆชูคอขึ้นทีละน้อย ในความสลัวลางของถํ้ามันจ้องเขม็งมายังผู้บุกรุกอย่างพวกเรา นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมพบงูจงอางขนาดใหญ่ครับ
อย่ามั่วครับ เกล็ดมรกตเวอร์ชั่นนี้ฉายช่อง5ครับ
ตอบลบ