แด่เพื่อนผู้จากไป
เสียงไผ่เสียดสีเพราะสายลมหนาวลอยเข้าโสตประสาทของฉัน ประสานเสียงไก่ป่าขันยามใกล้อรุณของเหมันต์ฤดู ฉันซุกตัวในอุ่นไอของผ้าห่มผืนบางราคาถูก ค่อยๆเปิดเปลือกตามองลอดหน้าต่าง
ความมืดดำแห่งราตรีกาลเริ่มถอยลง ในภวังค์ขณะเริ่มตึ่น...เสียงอาคันตุกะแปลกหน้าส่งเสียงหงุ่งหงิงเบาๆที่ปลายเท้า ฉันเพ่งมองฝ่าความมืดของราตรีที่ร่วงโรย ลูกหมาแปลกหน้าผอมโซมอมแมมกำลัง
จ้องมายังฉันพร้อมเอียงคอไปมา แสงไฟถูกเปิด...พ่อมาอุ้มมันออกไป มันเป็นลูกหมาที่หย่านมแล้ว
และเป็นหมาจรจัด หากินและหลับนอนใกล้ๆตลาด นังเขียวเป็นลูกหมาพันธุ์''หล้งอาน '' ที่ไม่แท้นัก
พ่อเรียกมันว่า ''นังเขียว''เพราะมันเพศเมีย มันตามพ่อมาจากตลาดแก่งหางแมว(จ.จันทบุรี) ด้วยนิสัยที่ฉลาดแสนรู้ ทำให้นังเขียวเป็นที่โปรดปรานของเราสองพ่อลูก เมื่อเลี้ยงดูได้สักพักใหญ่นังเขียวเริ่มสลัดภาพจากลูกหมาจรจัดผอมโซมาเป็นหมาที่สมบูณ์ สีขนออกเขียวอมเทาของมันเป็นแวววับ นี่คือที่มาของชื่อ''นังเขียว '' นังเขียวชอบนั่งรถเป็นชีวิตจิตใจ มันจึงเป็นผู้โดยสารบรรดาศักดิ์ของเราสองพ่อลูก ผู้โดยสารคนอื่นทั้งมียศและไร้ยศตำแหน่ง แม้กระทั่งหลวงพี่หลวงพ่อยังต้องยอมให้นังเขียวมัน ไม่อยากไปทะเลาะกับหมา เขาคงคิดกันอย่างนั้น ทุกคนรักและชอบนังเขียว สนามวิ่งเล่นของนัง
เขียวก็คือสวนยางพาราของเรา ทุกครั้งที่มีแขกมาหาพ่อ นังเขียวจะทำหน้าที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ต้อนรับอย่างกันเอง แขกเหรื่อต่างนั่งเก้าอี้กันพร้อมหน้า โดยมีพ่อนั่งโต๊ะสำหรับเจ้าภาพ นั่งเขียวก็ขึันไปนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่งของมันเช่นกัน มันชอบนั่งใกล้ๆกับพ่อ มันทำอย่างนี้จนกลายเป็นเรื่องปกติ
มองดูแล้วมันกีแปลกดี ใครไม่เข้าใจก็อาจเหมาเอาว่าคนกับหมาเค้านั่งสุมหัวคุยกัน
ปี 2548 พ่อเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจที่อำเภอบ้านนาเมืองนครนายก โครงการจัดสรรที่ดินแปลงใหม่ของพ่อ ฉันต้องลงมาจากจันทบุรีมาทำธุระเรื่องพ่อ โดยปล่อยให้คนงานดูแลนังเขียว ช่วงนี้ฉันต้องวิ่งล่องสัตหีบกับเมืองนครนายก เพื่อจัดการธุรกิจของพ่อที่นครนายกเสียเกือบเดือน เช้าวันนั้นที่ไร่เมืองจันทร์ เมื่อฉ้นพบนังเขียว เราทั้งสองต่างดีใจที่พบกัน นังเขึยววิ่งไปที่รถที่ฉันขับมา (ฉันกับพ่อมีรถคนละคัน และฉันขับรถของพ่อมา) สายตาและจมูกของนังเขียวสอดส่ายไปทั่วรถ ขาหน้าทั้งสองข้างเกาะเกี่ยวประตูรถ สายตาสอดส่ายค้นหา มันหันมาเห่าคล้ายตั้งคำถามบางอย่างกับฉัน และฉันก็เข้าใจในความต้องการของมัน แต่เสียดายที่ฉันไม่มีคำตอบให้ นับจากวันนั้นนังเขียวก็ได้โชเฟอร์ประจำตัวที่แท้จริง ซึ่งก็คือฉ้นเอง
นังเขียวมาปิดฉากหมาแสนรู้ ที่สัตหีบในบ้านสวนของฉันเอง บ้านที่มีรั้วรอบขอบชิดและกว้างขวาง นังเขียวของฉ้นจากไป ด้วยไก่ย่างคลุกยาเบื่อ ฉ้นพบมันในช่วงสายของวันหนึ่ง ร่างของมันแอบอยู่กับโคนกอกล้วยท้ายสวน เศษไก่ย่างคือมัจุราชคร่าชีวิตของนังเขียวไปจากฉัน ได้แต่หวังว่านังเขียวคงพบพ่อของฉันแล้ว ฉันหว้งได้เพียงนี้เท่านั้น
บทความนี้ขอแสดงความคิดถึง และอาลัยรักแด่เพื่อนผู้จากไป
จาก บันทึกประจำวันของฉันเอง ขอบคุณภาพจาก google 12-03-2549
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น