ผู้รู้เคยกล่าวไว้ว่า "เครื่องปรุงรสอาหารที่วิเศษที่สุดคือความหิว" นี่เป็นความจริงที่สุด ไม่ทราบว่าผมเป็นคนโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ เพราะตั้งแต่เริ่มเป็นหนุ่มจนถึงเวลานี้ ที่เส้นผมบนหัวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว ผมจึงมีความหิวเป็นเครื่องปรุงรสอาหารมาโดยตลอด การใช้ชีวิตอิสระและแบบลุยๆจนพ่อและแม่ของผมอ่อนใจ ผมรักอิสระเสรีและการผจญภัยโดยเฉพาะตามป่าดงพงไพร ป่าใหม่ๆที่ผมไม่เคยย่างเท้าเข้าไป ในความรู้สึกของผมมันเหมือนเด็กน้อยที่กำลังเปิดกล่องของขวัญ ใคร่อยากทราบว่าในกล่องมีอะไร ? การใช้ชีวิตที่ไม่มีกำหนดเวลาตายตัว ไม่ว่าจะกินหรือจะนอน...ผมไม่อยู่ในวิสัยที่เลือกได้ ท้องของผมจึงมักมีอาการหิวอยู่บ่อยครั้ง เป็นเรื่องชวนพิศวงอยู่อย่างหนึ่งคือ อาหารแบบป่าๆหรือแบบบ้านป่ามักมีรสโอชาเลิศกว่าในเมือง นอกจากความหิวเป็นเหตุให้เกิดความอร่อยแล้ว มีสิ่งสำคัญที่สุดในการสร้างความอร่อยของอาหารอีกอย่างหนึ่งก็คือ "กัญชา"ครับ
ย้อนหลังกลับไปเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว ใกล้เที่ยงวันนั้น...ที่กระท่อมสูงชายป่าบ้านจันทร์เขมอำเภอแก่งหางแมวเมืองจันทร์ ผมและเพื่อนนักนิยมไพรสะพายปืนยาวออกมาจากป่า หนึ่งคืนในป่าที่แยกย้ายกันนั่งห้างเพื่อหาเนื้อสำหรับวันนี้ เพื่อนนักนิยมไพรโชคดีที่ได้หมูป่ารุ่นๆมาหนึ่งตัว ส่วนผมคว้านํ้าเหลวและต้องทนนั่งฟังเสียงบ่างผีร้องโหยหวนอยู่แทบทั้งคืน กระท่อมสูงชายป่าที่ผมเอ่ยมาตอนต้น คือบ้านของลุงวันกับป้าแบ๊วผู้เป็นภรรยา ผมกับผู้อาวุโสผัวเมียมีความสนิทชิดเชี้อกันเป็นอย่างดี ที่นี่แหละคือร้านอาหารสุดเลิศหรูและเลิศโอชาของผม ข้าวสวยร้อนๆในหม้อบุบบู้บี้ส่งกลิ่นหอมอบอวลชวนหิว ผัดเผ็ดหมูป่าคลุกเคล้าด้วยกัญชาสดๆส่งกลิ่นจนนํ้าลายสอ ป้าแบ๊วขอตัวไปหุงข้าวหม้อที่สองหลังจากข้าวสวยหม้อแรกเกลี้ยงหม้อ
คืนนั้นผมและเพื่อนอาศัยบ้านลุงวันป้าแบ๊ว เป็นทั้งโรงแรมและภัตตาคารสุดหรู ตามหมายกำหนดเดิมเราทั้งสองตั้งใจจะมาอาศัยอาหารบ้านลุงวันป้าแบ๊วเพียงมื้อเดียวเท่านั้น ต่อจากนั้นเราจะเดินลัดป่าไปออกที่ท่าตะเกียบเมืองแปดริ้ว แต่เป็นเพราะผัดเผ็ดหมูป่าใส่กัญชาฝีมือป้าแบ๊วแท้ๆ เราทั้งคู่จึงมานอนผึ่งพุงอยู่ที่นี่ ผงชูรสบ้านป่าแบบไทยๆสมควรจะได้รับการส่งเสริมจากภาครัฐ เรามีของดีอย่างนี้ก็ทำให้มันถูกต้องเสียสิครับ ไทยทำไทยใช้ไทยเจริญ อย่าลืมสิครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น